Dorkiny to ciężkie, masywne kury o wydłużonym korpusie. Waga kogutów sięga 5 kg, kury są nieco lżejsze, ważą do 4 kg. Są to kury o tzw. „niskim zawieszeniu” – ich brzuch jest nisko opuszczony, a nogi sprawiają wrażenie bardzo krótkich. Pierś mają szeroką i pełną a grzbiet niemal poziomy. Kształt ptaka można określić jako prostokątny. Ogon u koguta jest dość długi i w pełni rozpięty, noszony na średniej wysokości. Szyja jest raczej krótka, gruba, mocno opierzona. Głowa dość duża, zaopatrzona w duży grzebień pojedynczy (sterczący u kogutów, opadający u niosek). Niektóre osobniki posiadają grzebień różyczkowy. Dorkiny mają czerwone zausznice, różowobiałe skoki i jasnobrunatne oczy z czerwonawym odcieniem. Charakterystyczną cechą jest piąty palec u nóg, typowy dla ras azjatyckich (np. sułtanek czy kur jedwabistych). Istnieje rzadka odmiana dorkinów miniaturowych.

Najczęściej spotykaną w hodowlach barwą jest kuropatwiana srebrna, ale dopuszczalna jest też kuropatwiana biała, czerwona i krogulcza.

Dorkiny mogą mieć tendencję do tycia, dlatego potrzebują dużo ruchu. Nie są bardzo wymagające, wystarcza im niezbyt duży, nie zadaszony wybieg (deszcz pomaga utrzymać pióra we właściwym stanie), możliwość swobodnego poruszania się i dobra ręka hodowcy. Odpowiednio traktowane dają się oswoić. Kurnik powinien być przystosowany do wielkości ptaków. To samo dotyczy gniazd dla niosek. Kury niosą się często tylko wiosną i latem.